Door de politie aangehouden worden en een boete krijgen voor rijden zonder gordel. Voor de neus van dezelfde politie wegrijden zonder gordel. En niemand die daar van opkijkt. In Peru kan het.
Het is trouwens onvoorstelbaar hoe luid die oude, verschrompelde Andina mamitas rochelgeluiden kunnen produceren.

Slechts om je een indruk te geven van wat het eerste uur van de dag mij zoal bracht. Dat tweede was overigens bijzonder onprettig.

En nu wandel ik door een onverstelbaar mooi landschap. Het maakt me stil, het laat me juichen. Ik hoor niets dan vogels, geiten, kippen, in de verte kinderen die het schoolplein oprennen.
Straks na mijn bezoek aan het beste museum van peru (dat weet ik toevallig omdat ik er net was), daar bovenop die berg met die fantastische tuin, ga ik naar het cafeetje aan de overkant. Ik zal niet weten wat ik zie. Zo een mooi plekje, zulke mooie mensen. Mijn muffin met kaas zal de lekkerste ooit zijn, de koffie ook. Terwijl ik de hond knuffel zal ik met open mond de colibris aanschouwen. Het zullen er wel acht zijn.

Ik kan alleen maar denken:
Peru, Leymebamba, me tocas mí corazón.